علی سان رحیمی

سلام عزیزم......روزها و دقایق در حال گذرند چه خوب چه بد...قطار زندگانی در ریل ها و پیچ ها همچنان بدون توقف می رود و ما سرنشینان این قطار با هزاران امید و ارزو در انتظار مقصد خوشبختی و خوشحالی هستیم.......علیسانم کاش میتوانستم تصویر همه ی چیزهایی را که میخواهم را بکشم و به انها توان شدن بدهم"و همه ی ارزوهای من اول و اخرش به تو ختم می شود بزرگترین ارزویم اینه که خوشبخت خوشحال سربلند و موفق ببینمت میدانم که همه ی پدر و مادرها همین خواسته رو دارن ولی من احساس میکنم که نباید فقط ارزو داشته باشم من باید ببینم و بمیرم و تا حد توانم هم سعی میکنم و امیدوارم بی ثمر نباشن///اول اینکه امسال مدرسه ات رو عوض کردیم فکر کردم که محیط گلهای بهشت برات خ...